Van het vakblad ZuivelZicht krijg ik de vrije opdracht om melkvee in de wei te fotograferen. Een klus op mijn lijf geschreven.
Ik ben opgegroeid naast een boerderij en heb daar intens van genoten. Elke dag ging ik even kijken bij de pasgeboren rose biggetjes of liet ik de jonge kalfjes aan mijn vingers sabbelen. En tijdens broeierige zomeravonden, als mijn broertje en ik niet konden slapen, hingen we uit het raam als de boer de koeien voor het melken naar binnen haalden. We hoorden ze al van ver aankomen. Het lome sloffe door het opstuivende zand.
Op een mooie dag rijd ik door de Achterhoek, op zoek naar de mooie dames met ‘forse uiers’, want dat was de opdracht. Geen koe te vinden! Na een rondje bellen met melkveehouders begrijp ik dat dat komt door de droogte. Het gras is niet voedzaam genoeg. Maar de familie Wentink van boerderij Lomansheide in Zelhem laten de koeien nog wel de benen strekken en voeren ze bij met kuilgras. Ik ben van harte welkom om te komen fotograferen. De boerderij heeft een prachtige liggen en de koeien staan langs een stuk van het Pieterpad, waardoor veel wandelaars de koeien bewonderen.
Wat mooi om de boer en zijn vrouw zo gepassioneerd over hun bedrijf te horen praten. Elke koe heeft een verhaal en je merkt duidelijk aan ze dat het niet alleen maar gaat om de melkproductie, maar ook om het welzijn van de koe. Met een gevoel van nostalgie wandel ik door de wei, nieuwsgierig aangekeken door zo’n 100 koeien. Dat zorgt voor mooie plaatjes! Ik bekijk de diverse bonte tekening van de huiden en ben nog steeds onder de indruk van hun prachtige ogen.
De eerste koe bedenkt dat het tijd is om terug naar de stal te gaan voor de bijvoeding. Langzaam zet de parade zich in beweging en opnieuw beleef ik het western tafereel uit mijn jeugd. Totdat een andere koe de kolder in de kop krijgt en begint te bokken en te rennen en de rest met zich mee trekt. “Mijn god”, denk ik, “wat zijn ze groot en met veel!”. Het volgende kwartier probeer ik een verstandige keuze te maken tussen opzij springen en fotograferen. De adrenaline giert door mijn aderen. Ben ik nu roekeloos of zijn koeien echt zo zachtaardig als ik me herinner.
Weer terug in de stal vertelt de boer een angstaanjagend verhaal over hoe hij onder een koe terecht is gekomen en afgevoerd werd met een ambulance. Hmm, het heeft me in elk geval mooie foto’s opgeleverd!
Bedankt familie Wentink van melkveebedrijf Lomansheide in Zelhem!
